เรื่องเล่า ณ กาลครั้งหนึ่งในโลกของผม

     ยามเช้าที่ท้องฟ้าสดใสมีสีฟ้าอ่อนสวยงามตัดกับก้อนเมฆสีขาวบนท้องฟ้าที่ถูกสายลมอ่อน ๆ คอยพัดพาก้อนเมฆไปตามทิศทางของลมเบา ๆ พร้อมกับแสงแดดสีเหลืองอ่อน ๆ ที่ส่องลงมายังหน้าพิพิธภัณฑ์สถานแห่งโลกที่มีบรรยากาศโดยรอบเป็นสีเขียวของต้นไม้ที่รายล้อมเต็มไปหมดทั้งสองข้างทางของถนนที่เป็นเส้นตรงทอดยาวไปจนถึงหน้าประตูทางเข้าพิพิธภัณฑ์ที่ถูกจัดตั้งขึ้นโดยทั่วทั้งโลกเพื่อเป็นสัญลักษณ์ของความเจริญรุ่งเรืองทางด้านเทคโนโลยีและด้านต่าง ๆ ที่บุคคลกลุ่มหนึ่งและรัฐบาลแห่งชาติจากแต่ละประเทศทั่วโลกได้รวมมือกันสร้างไว้เพื่อให้ชนรุ่นหลังได้รู้ถึงประวัติของผู้ที่ได้สร้างยุคสมัยใหม่ของมนุษย์ขึ้นมา

     ในขณะนั้นเองที่พิพิธภัณฑ์สถานแห่งโลกได้มีชายคนหนึ่งพาเด็กชายเดินผ่านผู้คนจนมาหยุดยืนอยู่ที่หน้ารูปปั้นซึ่งเป็นสิ่งแรกที่จะได้เห็นเมื่อมาเยือนที่พิพิธภัณฑ์แห่งนี้

"นี่ ๆ พ่อ"

"ว่าไง" 

"นี่ใครหรอครับ" 

     เด็กชายชี้นิ้วไปที่บุคคล ๆหนึ่งในรูปปั้นชายหนุ่มเพ่งมองตามนิ้วที่เด็กชายชี้ไปแล้วจึงยิ้มแล้วกล่าว

"คน ๆ นี้ก็คือคนที่ทำให้โลกใบนี้ก้าวไปสู่ยุคใหม่ยังไงละ"

"ยังไงหรอครับพ่อผมไม่เข้าใจ" เด็กชายได้แต่เอียงคอสงสัยกับคำพูดของพ่อ

     พ่อของเด็กชายที่เห็นแบบนั้นได้เอามือไปขยี้หัวเด็กชายเล่นเบา ๆ ด้วยความเอ็นดูเด็กชายที่โดนแบบนั้นก็ไม่ยอมพยายามยกมือของผู้เป็นพ่อออกไปจากหัวของตนแต่ก็สู้แรงไม่ไหวเลยย่อตัวลงและโยกหัวหลบมือแทนผู้เป็นพ่อที่เห็นอย่างนั้นก็ได้หยุดแกล้งลูกของตนเพราะรู้ว่าทำไมเด็กชายถึงห่วงทรงผมของตนขนาดนั้นเด็กชายที่หลุดออกมาได้ก็มองค้อนใส่ผู้เป็นพ่อของตน

"ก็มันงงนิอะไรคือยุคใหม่มันคืออะไรยังงั้นหรอครับ" 

เด็กชายลูบผมของตนขณะกำลังกล่าว

"ได้สิงั้นพ่อจะเล่าให้ฟังเองเรื่องมันเริ่มจากตอนนั้นตอนที่ทุกอย่างยังคง"